Voorgerecht, intermezzo, hoofdschotel

Op mijn menukaart van de recentste jaren staat de appel centraal. Niet zomaar een pietluttig appeltje, vol rotte plekken en melige vruchtenvlees. Nee, de appel der appelen, the Big Apple. 

Het voorgerecht heb ik ondertussen twee jaar geleden opgepeuzeld: een stukje appelschil dat smaakte naar meer. Die schil heet Brooklyn, is sappig en vol vitamientjes. Het geeft bovendien een prachtig panoramisch uitzicht op het hoofdgerecht van de Big Apple, Manhattan. Het uitzicht is zodanig overdonderend dat de verleiding groot is om de plat de résistence ongeroerd te laten uit schrik voor een indigestie. Voorlopig voldaan trok ik me terug. Na elk copieus voorgerecht past een korte pauze om de smaakpapillen te laten recupereren, de eetlust opnieuw te laten aanzwellen en het hoofdgerecht met des te meer verlangen aan te vatten. 

Niet dat ik me tijdens het intermezzo verveeld heb. Tijdens de appelloze periode heb ik een aantal andere interessante smaken ontdekt. De pittige smaak van NGO-werk. De verfijnde, complexe smaak van academisch onderzoek. De fruitige smaak van gezellige huisgenootjes - ananas, banaan, mango en een paar blaadjes munt. De poivre & zoutsmaak van de stad Bruxel. De ietwat bittere smaak van motivatiebrieven, aanbevelingsbrieven, bedel- en smeekbrieven die het pad naar de Grote Appel terug hebben geëffend.

Bijna twee weken geleden ben ik begonnen aan het hoofdgerecht. Ik heb me de eerste dagen gewapend met mes en vork, een apple laptop en een apple iPod om niet uit de toon te vallen (zou het toeval zijn dat New Yorkers kicken op de witte producten die Apple aan recordtempo uitbrengt?). Uit strategische overwegingen heb ik ervoor gekozen me ditmaal via het steeltje in te werken, via het Noorden. Mijn voorlopige stek ligt ten Noord-Westen van Central Park, op een paar blokken van de campus van Columbia. Een nieuw perspectief to say the least: wie bovenop de Big Apple klimt krijgt een mooi overzicht maar ook een beetje hoogtevrees. 

Ik hoop het komende jaar te smullen tot ik het klokhuis bereik. Mijn weg daarheen zal ik op al dan niet regelmatige tijdstippen neerpennen op deze blog. 

En het dessert, hoor ik de vooruitziende smulpaap denken? Toekomstperspectief, iemand? Wie sjal sie.