Greetings from Boston!

Vrijdag, vier uur op de bus langs groen-oranje-rode uitzichten

Uitzichten op de "skyline" (vanuit NY's perspectief: de geheuvelde horizon) van de hoofdstad van Massachussets

Massachussets State House, Old State House, Customs House, Paul Revere House

Andere Houses langs de Freedom Trial die de tourist ervan overtuigen dat Boston de bakermat is van de Amerikaanse geschiedenis

Een geschiedenis so young, so young

Jonge breins die aan hersengymnastiek doen op de Harvard Campus

Een campus gelegen in Cambridge maar Britser dan Cambridge, UK

Overal UK-achtige pittoreske huisjes, waar ook JF Kennedy ooit verbleef

JFK die in Boston tot God verheven lijkt

God die geprezen zij dat ik hier enkele dagen mocht verblijven

Verblijven bij goede vrienden, die ook geprezen zijn natuurlijk

Natuurlijk een eind aan alle mooie reisjes

Provinciestad ex, wereldstad in.

Dierenrijk, Dierenarm

Honden met een jasje om, daar kan ik al moeilijk inkomen. Nochtans blijken dieren ook in Europa in de mode. In Nederland haalde de Partij van de Dieren zelfs twee zetels in het Parlement. "In naam van de dieren, hartelijk bedankt!" (zie www.partijvoordedieren.nl). Maar een stalen buis met een wollen sjaal om? Dat gaat me net een personificatietje te ver. Met alle respect voor het lijden van springende leidingen, maar bespaar ons een Partij voor de Dingen!


Nog meer gekke -zij het veel stijlvollere- rariteiten vind je in de interieurwinkel om de hoek. Van een majesteuze fruitschaal van halfgesmoten legermannetjes tot een salontafel waarvan het glazen blad glijdend rond drie skateboard-assen pivoteert: mooie herinneringen aan een zorgeloze kindertijd. Iets minder zorgeloos is de vis in het toilet. Een minder mooie herinnering aan diezelfde kindertijd, toen Juffrouw X van de Xe kleuterklas onze geschonken goudvis door de WC spoelde terwijl we haar eigen visjes met de voltallige klas in de tuin van de school gingen begraven. Overstromingen hoeft deze vis weliswaar niet te vrezen; waterbevingen des te meer. Je zou al liever als pijpleiding door het leven gaan hier in Brooklyn.

Want gelijkheid onder dieren is nog geen verworven beginsel. Hond is koning, vis is decoratie. Maar de grootste zieligaard is wel de kalkoen. Naar schatting vond tijdens de laatste weken een genocide plaats van 16 miljoen exemplaren. Happy Thanksgiving!

Broeikast

Na de opgetutte poedels en decadente knuffelbeesten is het terug tijd voor een VN-bezoekje. Want zonder dat jullie het beseffen hebben de werkzaamheden van de Algemene Vergadering inmiddels een climax bereikt. Ik zoem even in op de 3e commissie die ik van dichtbij volg.

Neem een dorp (de VN) met 192 ouders (de VN-lidstaten). De ouders baren kinderen, resoluties genaamd, in de vorm van een tekst die hun genen draagt. In het dorp worden elk jaar zo’n zestig resoluties geboren in de periode september-oktober. Ze doorstaan een kortstondig groeiproces in oktober-november, onder nauwgezette begeleiding van hun ouders en zogenaamde “medepeters” (co-parrains) die het kind een beetje als het hunne beschouwen.

Bij de geboorte krijgt het kind al de zorgen van de ouders mee, wat blijkt uit de namen die ze dragen. Mexico doopte één van haar kleintjes bijvoorbeeld “Protection of migrants” terwijl het Arabische huishouden gezamelijk met een voorstel over “Defamation of religion” kwam. De nieuweling lijkt ook meestal sprekend op oudere broers en zusjes, de resoluties die voorgaande jaren zijn geboren en goedgekeurd.

Sommige lidstaten zijn eigenwijs en willen hun peuter alleen opvoeden. Geen overleg met andere delegaties, geen blootstelling aan ongezouten kritiek over de pasgeborene. Zo’n resoluties lopen tegen het eind van de puberteit, wanneer het tijd is om te keuren, veelal uit op een stemming die de internationale gemeenschap verdeelt: you either love it or hate it.

Andere resoluties daarentegen worden weken lang becommentarieerd en bijgeschaafd door een groot aantal lidstaten. Onderhandelingen, toegevingen, compromissen. Tegenstellingen over grote principes en pietluttelige details, iedereen kan zijn zegje kwijt. Het eindproduct is niet mooi maar ook niet lelijk; het kan juist door de beugel om met consensus te worden goedgekeurd.

Blijft nog één vraag over waar ik zelf nog niet goed uit ben: wat verwezenlijken de kinderen eenmaal ze hun ouders verlaten?

Alles kan duurder

Fifth Avenue, een straat van overdaad. Paleizen van winkels wedijveren er om de grootste etalage, de origineelste pashokjes, de luidst rinkelende kassa-kassa. Ik loop de Avenue enkele dagen geleden af totaan de hoek van Central Park. Een glazen kubus vomt er de ingang van een grote Applestore, onder het plein. Pyramide du Louvre, Cube de l'i-pod. Maar voor ik daar aankom maak ik iets mee wat zelfs Bill Gates decadent zou vinden.

Vlak naast de kubus ligt namelijk nog een ander glazen gebouw: dat van FAO-Schwarz. Deze FAO heeft niets te maken met de Food and Agriculture Organisation die de wereld aan basisvoedsel wil helpen. Deze FAO is een beroemde speelgoedwinkel die zich specialiseert in peperdure knuffeldieren die je niet eens kunt opeten. Het is half 6, te vroeg om een winkel van dit kaliber gesloten te zien, maar er loopt geen kat door de keet.

Voor de ingang staat een bende toeschouwers. Ik ruik spektakel en word één met het publiek. Plots slaan de lakeien bij de deur hun trompetten aan; andere zwaaien met brandende fakkels en beginnen luid te zingen. Voor de ingang stopt een limousinebus (dat bestaat dus blijkbaar). Door de getinte ruiten zie ik prinsessenmeisjes in galakleed opgewonden van de aandacht genieten.

Als eerste stapt een 13-jarige knaap uit, geëscorteerd door een glunderende vader die hem dicht tegen zich aandrukt terwijl slingers boven hun hoofd vliegen en een groep meiden "Brandon" scandeert. Een professioneel cameraman filmt hun vreugde. En blijft vreugde filmen totdat 5 limobussen hun lading kameraadjes hebben afgezet. Ze stormen de winkel in om hun eerste pyjamafeestje tussen pluchen zebra's en olifanten te beleven. Brandon, wiens naam in laserstralen op het plafond van de megastore schittert, blijft de rest van de nacht door mijn hoofd fonkelen.

Richy Rich ooit gezien? Ik wel, op 5th Avenue.

Heimwee naar heimwee

Telkens wanneer je een paar maanden je vertrouwde omgeving verlaat ligt het op de loer. Die kleine, gewone dingen. Aan het geluid van de zware stap en het tikken van een kruk herkennen dat je bejaarde buurman voorbij stapt. Weten welke straten je moet vermijden met je skates omdat de kasseien je er blaren bezorgen. Het ritueel van de vrijdagavondexodus wanneer de Leuvense student, die al heimwee ervaart na een paar dagen, de les te vroeg verlaat om zich naar de ouderlijke haard te begeven.

Heimwee? De toeloop van Belgische kolonialen die sinds kort New York hebben ingepalmd geven me er gewoon de kans niet toe! Het tiental met wie ik regelmatig contact heb doet me bijna geloven dat NY een Belgische provincie is. Het spreekt natuurlijk voor zich dat de Belgische VN-missie aan positieve discriminatie doet ten voordele van haar eigen onderdanen. Het spreekt al minder voor zich dat we als stagiairs zo makkelijk met elkaar opschieten - het aantal inside jokes is bijna niet aangenaam meer voor de buitenstaander. En het is al helemaal vreemd dat het toeval enkele heel goede vrienden naar de Grote Appel heeft gelokt in the summer of 2006. Als kersje op de taart is moeke enkele dagen de New Yorkse drukte komen beleven. Hen allen in NY zien is tegelijk bevreemdend en geruststellend, maar vooral telkens weer viel Spass!

De stad helpt zelf ook wel een beetje om de inburgering te vergemakkelijken. Onze chocolade vind je met het grootste gemak; de supermarkt verkoopt zelfs Callebaut in grote, brute brokstukken van meer dan een pond. En vooral: Stella komt hier haast meer uit de tapkraan dan in Leuven. Hoegaarden, Leffe en Duvel zijn op een boogscheut van mijn appartementje te koop in het 24u/7d biowinkeltje. Het beste van al: blijkbaar heeft de NY'se verkoper nog niet door dat Leffe en Stella als hemel en aarde zijn; het eerste kost amper 20cent meer dan het tweede.

A New York, la Belgique ne se consomme pas avec modération...

NYC DogVille

Zoals elke zaterdag geniet ik in mijn stamkoffiebar van een opgerolde frambozenscone, een dampende kop koffie (zwart, zoals het hoort) en het overdadige internet dat hier in de lucht hangt, gratis. Ik zit aan het gigantische raam met zicht op Bedford avenue waar hipsters paraderend vieren dat het zaterdag is. Van links komt een onwaarschijnlijk modieus dametje met een vriendin (de vriendin?). In haar armen ligt een prachtig vertroeteld hondje, een kleine husky. Wanneer de vrouw merkt dat ik de scene glimlachend aankijk geeft ze nog een extra knuffel - vertroetel-troetel-poedel... Prachtig. Wist zij veel dat ik net een berichtje wou posten over de grenzeloze adoratie van NY'ers voor hun viervoeters...

Ik zou het niet kunnen staven met cijfermateriaal maar mijn intuïtie zegt dat er in NYC meer puppies zijn dan peuters. Meer zelfs : hondjes lijken wel subsituten voor een eigen nageslacht. Ze gaan naar de kapper, de nageltjes worden zorgvuldig bijgevijld. Hondenjasjes zijn meer de regel dan de uitzondering - of een hond dat nodig heeft is volstrekt irrelevant. Zoals traditionele ouders wil iedereen dat de eigen kroost er het beste voorkomt. Lelijkaards zitten er simpelweg niet tussen. Regelmatig zie je professionele honduitlaters de straten aftrotten, een troep honden voor zich uitlatend. De dogsitters. Of zoals het interview met een typische New Yorker onlangs in Time Out, mijn inspiratiebron om het NY's leven op te snuiven zoals het is :

"- I can't let you go before asking about this little guy on the leash.

- This is my dog Sam. He's a piebald dachshund [= worsthond in luxe-uitgave]. Just picked him up from day care.

- Day care? Sounds facy.

- Yeah, he goes to the dog run. They take really good care of him there. There's even a swimming pool. Sam doesn't like to swim, but he gets to spend the day with other dogs. He's totally spoiled."

Toppunt van deze doorgedreven personificatie krijg je te beleven op de Halloween Dog Parade. Ik heb het festijn door omstandigheden moeten missen maar aan de kostuums die ik in winkels zag hangen weet ik niet of ik er om moet lachen of huilen. Oordeel zelf maar :

http://ny.urbanhound.com/yourHound/viewBio.asp?WebID=96296
http://www.brooklynvegan.com/img/halloween/dogparade2005/5.jpg
http://www.goldsboro-wchs.org/images/halloween%20dog.jpg
http://www.howlinmoonbakery.com/Merchant2/graphics/00000001/pig_costume1.jpg