Human rights for right humans

Vorig jaar had ik mensenrechten uitgeroepen tot mijn nieuwe godsdienst. Het bestaan van een Opperwezen blijft een twijfelgeval, maar mensenrechten als Hoger Goed, dat stond vast. Groot voordeel : nagenoeg elk land heeft zich vroeg of laat achter de universaliteit van mensenrechten geschaard. Mensenrechten als een globale godsdienst, als het ware.

Ondertussen ben ik een stukje minder naief. Bepaalde Westerse landen blinken gewetensvol uit in hun rol van beschermer van deze wereldmoraal maar gebruiken het tegelijkertijd op een niet altijd nette manier om handelsrelaties naar hun hand te zetten. Mensenrechten als een soort drukkingsmiddel, als het ware. Onmiddellijk verliest het iets van zijn heilig karakter.

Versta me niet verkeerd : ik ben de eerste om mijn afgunst te uiten voor pakweg kinderarbeid. Als ik hier aan de kassa van de supermarkt een meisje van 7 beteuterd zakken zie inpakken, dan kan ik het niet laten op te merken dat dat meisje niet verondersteld wordt te werken op die leeftijd. Maar als je een kindje in Zuid-Amerika verbiedt schoenen te poetsen, dat dan thuis geslagen worden omdat het geen duit in het zakje heeft gebracht... Wanneer is dat kind dan beter af?

Het is daarom niet verwonderlijk dat de meeste arme landen in de VN een luide stem laten horen om sociale en economische rechten meer belang toe te kennen : recht op huisvesting, op gezondheidszorg en op voedsel, daar gaat is het hen om te doen. Politieke rechten (stemrecht bijvoorbeeld, maar ook recht op vrije meningsuiting) zijn dan van bijkomend belang. Wat kan het een Afrikaanse boer wiens oogst verwoest werd schelen of hij een kruisje mag zetten bij een naam die hij niet eens kan lezen?

Dus een globale godsdienst, die mensenrechten? Misschien wel, maar Protestantse stromingen manifesteren zich nu al. En hier en daar een atheïst.

Rooftop Access

Eén van de voordelen van de "Linkeroever" van NYC is dat je uitzicht hebt op Rechteroever. Rooftop Access is dan ook een begrip in Brooklyn. Toegang tot het dak is toegang tot een prachtig uitzicht. Omdat beelden soms meer zeggen dan woorden zwijg ik even en laat ik mijn fototoestel aan het woord.

VR vs. AV

Noord-Koreaanse kernproeven, Libanese grensperikelen, slachtpartijen in Darfur. Haalt de VN de krantenkoppen, dan is het jammer genoeg met wapengekletter en genocide. De persgang ligt niet voor niets vlak bij de uitgang van de Veiligheidsraad, waar een 15tal landen beslist over oorlog en vrede. Die pers verwijt de VN wel vaker niet daadkrachtig genoeg op te treden tijdens aanslepende conflicten. Alsof Kofi Anan in zijn eentje vredestroepen naar Soedan zou kunnen sturen. Dat “VN” geen autonome instelling is maar een vereniging van naties, en dat de verantwoordelijkheid en politieke wil uiteindelijk bij die naties ligt verliest men af en toe uit het oog.

De Algemene Vergadering, waar elk land één zeteltje heeft, of je nu VS heet of Micronesia, geniet net iets minder appeal. Via resoluties probeert de AV een wereldconsensus weer te geven over uiteenlopende onderwerpen zoals visserij, misdaadbestrijding en geweld tegen vrouwen. De tekst van de resoluties wordt tot op de komma uitgepluisd. Onderschat het verschil niet tussen to welcome a report en to take note of a report, dit soort nuances houdt diplomaten uren zoet. Zelf buig ik me vooral op de massa resoluties die besproken worden binnen de “Social, humanitarian and cultural committee” van de AV. Laat je niet misleiden door die naam; in werkelijkheid gaat de hoofdbrok van de teksten er over mensenrechten.

De laatste dagen is er wel persaandacht voor de AV : het kiest de landen die in de Veiligheidsraad mogen zetelen voor de komende paar jaar. België, Italië, Zuid-Afrika en Indonesië werden vlot verkozen maar de Zuid-Amerikaanse zetel wordt fel betwist. Protagonisten zijn Guatemala -onder de vleugels van de Westerse landen - en Venezuela, dat onder President Chavez een uitgesproken eigen koers vaart die bij Amerikanen de haren doet rijzen. Een nieuw Cuba, zeg maar. Na 30 stemrondes heeft nog steeds geen van beide de vereiste 2/3-meerderheid. Wordt vervolgd...

Spotlights

Als de New Yorkse mengelmoes van afkomsten een taart zou zijn, dan is 45th street @ 1st avenue op Manhattan er de kers van. Dit stukje grond werd na de 2e wereldoorlog aan de internationale gemeenschap afgestaan om er Naties te Verenigen. Waarom NYC, dat op zich toch al genoeg te bieden heeft aan entertainment? Eensklaps werd Amerika’s deelname aan de internationale organisatie ermee verzekerd en kreeg ook gulle gever Rockfeller waar voor zijn geld. Voor wat hoort wat, bleek toen al.

De laatste dagen stonden in het teken van Korea. Nucleair Noord-Korea speelde alweer uitdagend met vuur. Terwijl het hiervoor gestraft werd en Kim Jong-Il sindsdien geen luxegoederen meer mag importeren, wordt Zuid-Korea in de bloemetjes gezet met een kersverse VN-Secretaris-Generaal, Meneer Ban Ki-Moon (laat u niet misleiden, beste vrienden : Ban is een achternaam). Voor het groene VN-gebouw staat al een week lang een konvooi met Aziatische media : loop je er voorbij dan ben je steevast figurant in een Koreaanse nieuwsuitzending. De vraag is welk Korea, Noord of Zuid. Aan de gelaatsuitdrukkingen van de verslaggevers kan je het alvast niet raden; in Noord-Korea brengt de staatstelevisie ook enkel goed nieuws.

Ik verwacht ook Belgische zenders, morgen. We worden namelijk voor 2 jaar verkozen tot één van de 10 tijdelijk leden van de Veiligheidsraad. Meeoordelen over ’s werelds vrede en veiligheid zullen we. Gedaan met wachten aan de deuren van dit belangrijk orgaan om wat info los te weken over de nieuwste beslissingen. Voortaan zullen andere delegaties bij onze vertegenwoordigers komen smeken om nieuwsscoops! Zou er ooit een tijd komen waar al die vergaderingen gewoon openbaar zijn zodat iedereen gelijke toegang heeft tot informatie, tot vrede en tot veiligheid? In een Meilleur Monde, vast en zeker...

Miljaar!

Warempel, er zijn minder aangename plekken om te vertoeven... Stap even mee door Williamsburg, mijn tijdelijke thuis.

We vertrekken vanop Bedford Avenue, de bruisende hoofd-ader van deze levendige wijk van Brooklyn. We stoppen even bij een grote boekenwinkel waar Lou Reed en Steely Dan ons naar de juiste lectuur leiden. Een beetje verder, Pizza naast Thaï naast Freshly Baked Muffins. We lopen voorbij trendy interieurwinkels en stappen een hangaartje binnen met tweedehandskledij waar artiesten gadgets ineen knutselen. En last but not least : we houden de tel niet meer bij van het rijk palet aan cafeetjes waar je je dorst, van welke aard ook, kan lessen in ruil voor een fiks aantal dollars en het vertonen van je identiteitskaart.


Ondertussen wandelen we voorbij een wereld van verschillen. Enkele Poolse vrouwen lopen hun traditionele bakkerij binnen terwijl wat verderop twintigers met zwarte hanenkammen de nieuwe lip-piercing van één van hen keurt. In ons appartement wonen zowel gezinnen met kindjes, studenten als een Clockwork Orange-achtig figuur, bolhoed en stretchbroek incluis.

En dan heb je nog mensen uit de modewereld, hemeltje! Wereldberoemdheden heb ik nog niet gespot maar het heerschap dat de andere kamer van het appartementje bewoont kan alvast zijn brood verdienen met mooiwezen. Jullie denken dat ik het getroffen heb? Bedenk er dan bij dat hij naast een degelijk uiterlijk ook Nederlands bloed geërfd heeft en een zeer uitgesproken gevoel voor humor dat mijn taalgebruik als voornaamste doelwit heeft. Zo heet ik sinds twee weken Polleke en word ik ’s ochtends begroet met “miljaar”. Ik word trouwens ook bedankt met “miljaar” en uitgewuifd met “miljaar”.

Dus euhm... Miljaar!

Aan de oever van de East River

Zoals elke housing hunter heb ik uren, dagen, weken doorgebracht op de beruchte Craigslist. Op deze Amerikaanse website vind je letterlijk alles, van afgedankt meubilair tot de duurste Bentleys. En honderden Kamers Te Huur, elke dag.

Je zou denken dat dit grote aanbod makkelijk aan de vraag voldoet. Forget it. Voor elk vrij kamertje staan er dertig kandidaten aan te schuiven. Ook al mail je vol enthousiasme dat je respectful, laid back, clean en easy to get along with bent, 8 kansen op de 10 krijg je zelfs geen antwoord. De 2 andere mailen terug dat ze liever met een langetermijnhuurder in zee gaan. Ondanks de frustraties bleef ik uitsluitend op Manhattan zelf zoeken. Uit koudwatervrees en schrik voor lange metroritten durfde ik de rivieren langs het smalle schiereiland niet over te steken.

Het toeval bracht me tot betere inzichten. Eind Augustus kwam ik op de blog van een Nederlander terecht met wie ik samen in Zuid-Afrika zat. Tussen de lijntjes door las ik dat hij in NYC verbleef. Wat een koffietje moest worden (of laat die –tje maar vallen : je drinkt hier koffie per halve liter) werd uiteindelijk een kamertje in zijn Brooklyns appartementje. Inderdaad, aan de andere kant van de rivier, waar het gras blijkbaar toch veel groener is dan verwacht (meer daarover in een volgende post). Of waar een blog zoal niet goed voor is!