Ode aan Leuven

Ik kom net terug van Das Leben der Anderen, een prachtfilm over goede en slechte mensen in de DDR amper 20 jaar geleden. Het soort film waarna je in elke portiek een geheime agent met lange mantel verwacht die ijverig persoonsgegevens neerkriebelt in een verkleurd notitieboekje.

Op een fiets met slechte remmen stuif ik de heuvel af waarop Leuven ligt maar de enige die ik vanuit mijn ooghoeken waarneem is een eenzame fietser op de Bondgenotenlaan. Leuven is leeg. Ik flits door het centrum van het centrum waar de stad, de kerk en het universiteitshart baden in de donkergele gloed van hun spotlights, maar er is niemand om van dit stille spektakel te genieten.

Zaterdag was het op de Bondgenotenlaan nochtans koppen lopen. Groot-Leuven zakte af naar de enkele winkelstraten die de stad rijk is, de één op zoek naar de laatste -70%, de ander nieuwsgierig naar de nieuwe lente- en zomercollectie. Zo'n weekends worden op vrijdagmiddag ingeluid door de hostessvaliesjes die studenten ratelend voorttrekken over de kasseien richting station. Ze toveren het studentenrijk om tot de provinciestad die Vlaams-Brabant liefkoost.

Binnen een week palmen de jongeren de stad terug in en waant Leuven zich voor een paar dagen the City that never sleeps. Zorgeloos zoals het de eerste dagen van een nieuw semester hoort schuimen studenten Après-Ski-TD's en kotfeestjes af. Sommigen worden vanaf Dag 3 zenuwachtig omdat de cursussen nog niet van de pers zijn terwijl anderen zich afvragen of de lessen al terug begonnen zijn. Zorgeloos zoals het hoort, totdat de werkcolleges aanbreken.

Maar eerst is het in Leuven nog één weekje pauze. De student staat in de Alpen op de latten en de Leuvense dagtoerist is opnieuw aan het werk. Enkel de ouderen van dagen blijven trouw aan het verlaten Ladeuzeplein met haar Centrale Bib en haar gifgroene kever. Het had een prima waakdier kunnen zijn in dergelijke desolate dagen, maar kunstenaar Jan Hoet prikte het insect ondersteboven en sindsdien staart het doelloos naar de steeds feller wordende zon. Een gemiste kans; dit stadje verdient een beschermengel.