Ik zit op de minst stijlvolle tuinstoel van New York. Het oermodel in wit plastiek dat je net zo goed in een afgelegen Tanzaniaans dorp kan vinden, vol verfvlekken, met een scherp uitgesneden gat ter hoogte van het zitvlak en vier krammakelige poten die er niet in slagen allemaal tegelijk de grond te raken. Wiebel wiebel. Aan dat laatste kan de stoel weinig doen. Hij staat op het plat dat van mijn appartementsgebous, en laat die 'plat' nu net bijzonder relatief zijn.
Hoewel mijn huidige dak niet kan tippen aan de Brooklynse variant van twee jaar geleden, moet het niet onderdoen qua New Yorksheid. Het heeft alles weg van de set van West Side Story. Een paradijs voor tapdansers die langs laddertjes en verhoogjes van het ene platform naar het andere springen, zich via een schoorsteen naar beneden laten glijden om via een roeste goot terug naar boven te klimmen en de choreografie te voltooien. De meeste gebouzen zijn gekroond met een houten watertank op stelten die het het New Yorkse dakenlandschap zo typeert. De ondergaande zon kleurt de scene in zuiderse tinten. Zes verdiepingen lager loopt een straatfeest van San Dominicanen ten einde; de kraampjes worden afgebroken maar de Latino-muziek schalt nog door de boxen en de geur van gegrild vlees is nog lang niet verdampt.
Ideaal moment om de ingebouwde camera op mijn laptop uit te proberen. Een twee test - een twee test. (Test om een videootje te maken geslaagd, tekst om het videootje op te laden op deze side mislukt. Zie facebook...)
No comments:
Post a Comment