Met de laptop op het vliegtuig, tussen twee onmogelijke Columbianen die luidruchtig hun rechtstreekse omgeving wakker houden, probeer ik de indrukken van 3 maanden New York in een notendop te vatten. Het waren drie volmaakte maanden want elke dag was even intens en vernieuwend. Drie onvolmaakte maanden ook, want veel-te-kort. Drie maanden zo compact als de stedenbouw in Manhattan.
Son problème, c’est qu’il n'y a que 24 heures en une journée. Ik had graag nog meer snapshots geschreven maar zoals het klokje tikt in NYC, zo snel tikt het nergens. Hierdoor heeft de anonieme lezer een aantal indrukken gemist die hier nochtans een plaatsje hadden verdiend.
Zoals een stukje "Droits de l’homme dans tous leurs états (et dans quelques Etats en particulier)" waarin ik wou uitwijden over resoluties over mensenrechten in Wit-Rusland en andere Noord-Korea's. Over de politieke gevoeligheid van zo'n initiatieven en het brede gamma diplomatieke verweermiddelen dat elk betrokken land uit de mouw schudt om de eer te redden.
Of een tekstje over informal consultations na het werk, waar tegenstrevers uit de vergaderzaal vrede sluiten op persoonlijk vlak. Hoe Westerse delegaties het glas kunnen heffen op de Cubaanse missie onder het oog van Fidel Castro die vanop een immense poster de gasten ironisch toeknikt. Of opgevangen reacties op de vermeende splitsing van ons België in de VN-cantine, waar de Darfur-specialist van de VN wordt ingelicht door een journalist van El Pais over de recentste Histoire Belge.
Son problème, c’est qu’il n'y a que 24 heures en une journée. Ik had graag nog meer snapshots geschreven maar zoals het klokje tikt in NYC, zo snel tikt het nergens. Hierdoor heeft de anonieme lezer een aantal indrukken gemist die hier nochtans een plaatsje hadden verdiend.Zoals een stukje "Droits de l’homme dans tous leurs états (et dans quelques Etats en particulier)" waarin ik wou uitwijden over resoluties over mensenrechten in Wit-Rusland en andere Noord-Korea's. Over de politieke gevoeligheid van zo'n initiatieven en het brede gamma diplomatieke verweermiddelen dat elk betrokken land uit de mouw schudt om de eer te redden.
Of een tekstje over informal consultations na het werk, waar tegenstrevers uit de vergaderzaal vrede sluiten op persoonlijk vlak. Hoe Westerse delegaties het glas kunnen heffen op de Cubaanse missie onder het oog van Fidel Castro die vanop een immense poster de gasten ironisch toeknikt. Of opgevangen reacties op de vermeende splitsing van ons België in de VN-cantine, waar de Darfur-specialist van de VN wordt ingelicht door een journalist van El Pais over de recentste Histoire Belge.
Of over hoe New York erin slaagt een eigen identiteit, een trost en een ongelofelijke cooliteit te ontwikkelen ondanks (of dankzij) de grote diversiteit van haar miljoenen inwoners. Het gedeeld enthousiasme van ambitieuze lui die NYC als transitieplek par excellence beschouwen, de I ♥ NY zakken van de supermarkt, de lokale weekbladen die onvermoeibaar verslag uitbrengen van de zotheid van de Grote Appel : het geeft soms zelfs een dorpsgevoel.
En nog foto's & uitleg over schoenen in de bomen als signaal voor de verkoop van illegale middelen, lilakleurige bloemkolen op een "organisch" marktje, een stokoude indiër in prachtig wit gewaad die tussen de wolkenkrabbers, op een klein BMX'je, nog wel in tegenrichting de avenue oprijdt.
Who wouldn't want to be a part of it?
No comments:
Post a Comment