Alles kan duurder

Fifth Avenue, een straat van overdaad. Paleizen van winkels wedijveren er om de grootste etalage, de origineelste pashokjes, de luidst rinkelende kassa-kassa. Ik loop de Avenue enkele dagen geleden af totaan de hoek van Central Park. Een glazen kubus vomt er de ingang van een grote Applestore, onder het plein. Pyramide du Louvre, Cube de l'i-pod. Maar voor ik daar aankom maak ik iets mee wat zelfs Bill Gates decadent zou vinden.

Vlak naast de kubus ligt namelijk nog een ander glazen gebouw: dat van FAO-Schwarz. Deze FAO heeft niets te maken met de Food and Agriculture Organisation die de wereld aan basisvoedsel wil helpen. Deze FAO is een beroemde speelgoedwinkel die zich specialiseert in peperdure knuffeldieren die je niet eens kunt opeten. Het is half 6, te vroeg om een winkel van dit kaliber gesloten te zien, maar er loopt geen kat door de keet.

Voor de ingang staat een bende toeschouwers. Ik ruik spektakel en word één met het publiek. Plots slaan de lakeien bij de deur hun trompetten aan; andere zwaaien met brandende fakkels en beginnen luid te zingen. Voor de ingang stopt een limousinebus (dat bestaat dus blijkbaar). Door de getinte ruiten zie ik prinsessenmeisjes in galakleed opgewonden van de aandacht genieten.

Als eerste stapt een 13-jarige knaap uit, geëscorteerd door een glunderende vader die hem dicht tegen zich aandrukt terwijl slingers boven hun hoofd vliegen en een groep meiden "Brandon" scandeert. Een professioneel cameraman filmt hun vreugde. En blijft vreugde filmen totdat 5 limobussen hun lading kameraadjes hebben afgezet. Ze stormen de winkel in om hun eerste pyjamafeestje tussen pluchen zebra's en olifanten te beleven. Brandon, wiens naam in laserstralen op het plafond van de megastore schittert, blijft de rest van de nacht door mijn hoofd fonkelen.

Richy Rich ooit gezien? Ik wel, op 5th Avenue.