Na de opgetutte poedels en decadente knuffelbeesten is het terug tijd voor een VN-bezoekje. Want zonder dat jullie het beseffen hebben de werkzaamheden van de Algemene Vergadering inmiddels een climax bereikt. Ik zoem even in op de 3e commissie die ik van dichtbij volg.
Neem een dorp (de VN) met 192 ouders (de VN-lidstaten). De ouders baren kinderen, resoluties genaamd, in de vorm van een tekst die hun genen draagt. In het dorp worden elk jaar zo’n zestig resoluties geboren in de periode september-oktober. Ze doorstaan een kortstondig groeiproces in oktober-november, onder nauwgezette begeleiding van hun ouders en zogenaamde “medepeters” (co-parrains) die het kind een beetje als het hunne beschouwen.
Bij de geboorte krijgt het kind al de zorgen van de ouders mee, wat blijkt uit de namen die ze dragen. Mexico doopte één van haar kleintjes bijvoorbeeld “Protection of migrants” terwijl het Arabische huishouden gezamelijk met een voorstel over “Defamation of religion” kwam. De nieuweling lijkt ook meestal sprekend op oudere broers en zusjes, de resoluties die voorgaande jaren zijn geboren en goedgekeurd.
Sommige lidstaten zijn eigenwijs en willen hun peuter alleen opvoeden. Geen overleg met andere delegaties, geen blootstelling aan ongezouten kritiek over de pasgeborene. Zo’n resoluties lopen tegen het eind van de puberteit, wanneer het tijd is om te keuren, veelal uit op een stemming die de internationale gemeenschap verdeelt: you either love it or hate it.
Andere resoluties daarentegen worden weken lang becommentarieerd en bijgeschaafd door een groot aantal lidstaten. Onderhandelingen, toegevingen, compromissen. Tegenstellingen over grote principes en pietluttelige details, iedereen kan zijn zegje kwijt. Het eindproduct is niet mooi maar ook niet lelijk; het kan juist door de beugel om met consensus te worden goedgekeurd.
Blijft nog één vraag over waar ik zelf nog niet goed uit ben: wat verwezenlijken de kinderen eenmaal ze hun ouders verlaten?
Neem een dorp (de VN) met 192 ouders (de VN-lidstaten). De ouders baren kinderen, resoluties genaamd, in de vorm van een tekst die hun genen draagt. In het dorp worden elk jaar zo’n zestig resoluties geboren in de periode september-oktober. Ze doorstaan een kortstondig groeiproces in oktober-november, onder nauwgezette begeleiding van hun ouders en zogenaamde “medepeters” (co-parrains) die het kind een beetje als het hunne beschouwen.
Bij de geboorte krijgt het kind al de zorgen van de ouders mee, wat blijkt uit de namen die ze dragen. Mexico doopte één van haar kleintjes bijvoorbeeld “Protection of migrants” terwijl het Arabische huishouden gezamelijk met een voorstel over “Defamation of religion” kwam. De nieuweling lijkt ook meestal sprekend op oudere broers en zusjes, de resoluties die voorgaande jaren zijn geboren en goedgekeurd.
Sommige lidstaten zijn eigenwijs en willen hun peuter alleen opvoeden. Geen overleg met andere delegaties, geen blootstelling aan ongezouten kritiek over de pasgeborene. Zo’n resoluties lopen tegen het eind van de puberteit, wanneer het tijd is om te keuren, veelal uit op een stemming die de internationale gemeenschap verdeelt: you either love it or hate it.
Andere resoluties daarentegen worden weken lang becommentarieerd en bijgeschaafd door een groot aantal lidstaten. Onderhandelingen, toegevingen, compromissen. Tegenstellingen over grote principes en pietluttelige details, iedereen kan zijn zegje kwijt. Het eindproduct is niet mooi maar ook niet lelijk; het kan juist door de beugel om met consensus te worden goedgekeurd.Blijft nog één vraag over waar ik zelf nog niet goed uit ben: wat verwezenlijken de kinderen eenmaal ze hun ouders verlaten?
No comments:
Post a Comment