Heimwee naar heimwee

Telkens wanneer je een paar maanden je vertrouwde omgeving verlaat ligt het op de loer. Die kleine, gewone dingen. Aan het geluid van de zware stap en het tikken van een kruk herkennen dat je bejaarde buurman voorbij stapt. Weten welke straten je moet vermijden met je skates omdat de kasseien je er blaren bezorgen. Het ritueel van de vrijdagavondexodus wanneer de Leuvense student, die al heimwee ervaart na een paar dagen, de les te vroeg verlaat om zich naar de ouderlijke haard te begeven.

Heimwee? De toeloop van Belgische kolonialen die sinds kort New York hebben ingepalmd geven me er gewoon de kans niet toe! Het tiental met wie ik regelmatig contact heb doet me bijna geloven dat NY een Belgische provincie is. Het spreekt natuurlijk voor zich dat de Belgische VN-missie aan positieve discriminatie doet ten voordele van haar eigen onderdanen. Het spreekt al minder voor zich dat we als stagiairs zo makkelijk met elkaar opschieten - het aantal inside jokes is bijna niet aangenaam meer voor de buitenstaander. En het is al helemaal vreemd dat het toeval enkele heel goede vrienden naar de Grote Appel heeft gelokt in the summer of 2006. Als kersje op de taart is moeke enkele dagen de New Yorkse drukte komen beleven. Hen allen in NY zien is tegelijk bevreemdend en geruststellend, maar vooral telkens weer viel Spass!

De stad helpt zelf ook wel een beetje om de inburgering te vergemakkelijken. Onze chocolade vind je met het grootste gemak; de supermarkt verkoopt zelfs Callebaut in grote, brute brokstukken van meer dan een pond. En vooral: Stella komt hier haast meer uit de tapkraan dan in Leuven. Hoegaarden, Leffe en Duvel zijn op een boogscheut van mijn appartementje te koop in het 24u/7d biowinkeltje. Het beste van al: blijkbaar heeft de NY'se verkoper nog niet door dat Leffe en Stella als hemel en aarde zijn; het eerste kost amper 20cent meer dan het tweede.

A New York, la Belgique ne se consomme pas avec modération...