Wolken krabben, zonnen stralen

Bij gebrek aan breedte groeit schiereiland Manhattan in de hoogte. Wandel je door de straten net ten zuiden van Central Park dan merk je amper dat de hemel boven je hoofd nog wonderlijk blauw ziet voor deze tijd van het jaar. Tussen de eindeloze muren van glas en staal voel je je kleiner dan ooit.

Zo bedwelmend wolkenkrabbers zijn als je aan hun voet loopt, zo'n meesterlijk gevoel geven ze eenmaal je de oorsuizingen in de lift doorstaan hebt en aankomt op de 41e verdieping. De Belgische delegatie heeft sinds kort één van de hoogste etages van een skyscraper ingepalmd. 360° uitzicht, de Crystler en de Empire State building aan de ene zijde, de groenachtige VN-rechthoek op de oever van de East River aan de andere. En terwijl je staat te genieten van het overdonderend uitzicht en even het gevoel krijgt dat je deze stad van hieruit wel aankan, merk je plots dat nog maar aan de navel komt van de Trump World Tower twee blokken verderop. Skyscrape, skycraper, skycrapest.

Nu we het toch over stenen contructies hebben : iemand zich ooit zotgepiekerd over hoe ze 191 landendelegaties in een parlementszaal doen zetelen terwijl het VN-gebouw langwerpig en aan de smalle kant is? Ik heb TV-beelden van de Algemene Vergadering - bijeenkomsten in een enorme, ronde zaal - om die reden altijd gewantrouwd. Er klopte iets niet in de verhouding foto's_VN-binnenkant / foto's_VN-buitenkant. Nu heb ik ontdekt how they play the trick. Nààst die groene pilaar van het secretariaat-generaal staat simpelweg een apart plat gebouw voor de Algemene Vergadering. Zo kan ik het ook.

U hoort het. Mijn naïviteit krijgt onmiddellijk een stevige deuk. Benieuwd naar de Ontnuchtering van Morgen.