Mr Dividend

Je kent hem uit de film : de blonde Golden Boy, blauw hemdje met opgestropte mouwen, beige-bruine dockersbroek en vooral die spierwitte brede glimlach. Neem er twee van dat soort en ontmoet ze in een goedkope Indische take away. Bewonder terwijl je op je gekruide wrap wacht hoe ze tegen elkaar opbieden over de stock options die ze deze week hebben laten gelden, welke aandelen in de lift zitten en welke je beter onmiddellijk van de hand doet. Schaamteloos pochen ze over hoeveel $ van dit en hoeveel £ van dat. Wanneer een Indische vriend binnenkomt groet één van onze CEO-in-spe’s hem luidkeels. “Hey! Mr. Dividend!”. Jan, Magali en ik kijken elkaar glimlachend aan. Welcome to the United States of America.

Competitie, toegevoegde waarde, altijd beter, altijd rijker. Betaalde vakantie worden getimed in termen van minuten terwijl je overuren hebt met de regelmaat van de klok. Ook in het alledaagse leven valt het op : het gemak van open winkels ’s avonds en op zondag, businesslui die hun ontbijt in een kartonnen zakje in hun kantoor binnensmokkelen, de legendarische Starbucks koffiebeker in de hand. Doen deze mensen ooit aan sit back en relax?

Groot voordeel is dat je héél hoog kan vliegen. Wat XL-rijkdom is bij ons, is hier maar "medium". The sky is the limit, je zou voor minder beginnen zweven. Keerzijde van de medaille is dat je ook héél laag kan vallen. Bepaalde jobs worden amper betaald en laten de werknemer over aan de gratie van de klant, die met een fooi zijn oordeel velt over de kwaliteit van de geleverde dienst. Maar als de $14 op de menukaart er eigenlijk 17 zijn op de eindrekening door de taks, dan is de lust om te tippen al snel geblust.

Wolken krabben, zonnen stralen

Bij gebrek aan breedte groeit schiereiland Manhattan in de hoogte. Wandel je door de straten net ten zuiden van Central Park dan merk je amper dat de hemel boven je hoofd nog wonderlijk blauw ziet voor deze tijd van het jaar. Tussen de eindeloze muren van glas en staal voel je je kleiner dan ooit.

Zo bedwelmend wolkenkrabbers zijn als je aan hun voet loopt, zo'n meesterlijk gevoel geven ze eenmaal je de oorsuizingen in de lift doorstaan hebt en aankomt op de 41e verdieping. De Belgische delegatie heeft sinds kort één van de hoogste etages van een skyscraper ingepalmd. 360° uitzicht, de Crystler en de Empire State building aan de ene zijde, de groenachtige VN-rechthoek op de oever van de East River aan de andere. En terwijl je staat te genieten van het overdonderend uitzicht en even het gevoel krijgt dat je deze stad van hieruit wel aankan, merk je plots dat nog maar aan de navel komt van de Trump World Tower twee blokken verderop. Skyscrape, skycraper, skycrapest.

Nu we het toch over stenen contructies hebben : iemand zich ooit zotgepiekerd over hoe ze 191 landendelegaties in een parlementszaal doen zetelen terwijl het VN-gebouw langwerpig en aan de smalle kant is? Ik heb TV-beelden van de Algemene Vergadering - bijeenkomsten in een enorme, ronde zaal - om die reden altijd gewantrouwd. Er klopte iets niet in de verhouding foto's_VN-binnenkant / foto's_VN-buitenkant. Nu heb ik ontdekt how they play the trick. Nààst die groene pilaar van het secretariaat-generaal staat simpelweg een apart plat gebouw voor de Algemene Vergadering. Zo kan ik het ook.

U hoort het. Mijn naïviteit krijgt onmiddellijk een stevige deuk. Benieuwd naar de Ontnuchtering van Morgen.

New York Revisited

Je weet het of je weet het : tot Kerstmis bijt Kleine Lies in Amerika's Grote Appel. Het klinkt een beetje zoals een Davidinnetje dat Goliath te lijf gaat. Bijblijven met de onophoudende stroomversnellingen van New York heeft inderdaad iets weg van een strijd. Druk, drukkend, indrukwekkend. Belgen denken dat overdaad schaadt; hier is het gewoon een way of life.

Maar om eerlijk te zijn : veel strijd is er nog niet geweest tijdens de eerste dagen van New York Revisited. Een yellow cab met Ghanese chauffeur die een oscar voor beste mannelijke bijrol verdient bracht me naar de West Village - zijn preek over hoe streng en kuis hij zijn dochter opvoedt verloor alle geloofwaardigheid toen hij in het handschoenenkastje foto's van een Starbucks-opdienster in adamskostuum bleek te bewaren.

De Village is dagelijks decor voor NYU-studenten, poppemiekes met korte rokjes en grote zonnenbrillen, gay-men-and-proud-to-be-so, vous voyez le genre. Pluk er een willekeurig staaltje mensen van 't straat : niet alleen zullen de meesten uitblinken in ofwel intelligentie, ofwel fashion (ofwel beide), bovendien hebben er geen twee dezelfde huidskleur. De Leuvense Village kan er wat van leren.

Dat ik eventjes deel mag uitmaken van het toneel heb ik te denken aan Magali & Jan die zo vriendelijk zijn hun gigantische uitklapzetel enkele dagen voor me ontvouwen. Ze hebben enkele jaren in deze meilleur des mondes voor de boeg en genieten alvast met volle teugen. De scène die ik speel is een pak korter maar hopelijk net zo interessant for the time being!

Morgen begint het echte werk, de stage bij de Permanente vertegenwoordiging van België bij de VN. Nu wereldleiders met hun gevleugelde woorden de spits hebben afgebeten van de jaarlijkse bijeenkomsten van de Algemene Vergadering is het tijd om de kleine lui in te schakelen voor de komende paar maanden. Tijd om van de laatste stilte voor de storm te genieten!