VR vs. AV

Noord-Koreaanse kernproeven, Libanese grensperikelen, slachtpartijen in Darfur. Haalt de VN de krantenkoppen, dan is het jammer genoeg met wapengekletter en genocide. De persgang ligt niet voor niets vlak bij de uitgang van de Veiligheidsraad, waar een 15tal landen beslist over oorlog en vrede. Die pers verwijt de VN wel vaker niet daadkrachtig genoeg op te treden tijdens aanslepende conflicten. Alsof Kofi Anan in zijn eentje vredestroepen naar Soedan zou kunnen sturen. Dat “VN” geen autonome instelling is maar een vereniging van naties, en dat de verantwoordelijkheid en politieke wil uiteindelijk bij die naties ligt verliest men af en toe uit het oog.

De Algemene Vergadering, waar elk land één zeteltje heeft, of je nu VS heet of Micronesia, geniet net iets minder appeal. Via resoluties probeert de AV een wereldconsensus weer te geven over uiteenlopende onderwerpen zoals visserij, misdaadbestrijding en geweld tegen vrouwen. De tekst van de resoluties wordt tot op de komma uitgepluisd. Onderschat het verschil niet tussen to welcome a report en to take note of a report, dit soort nuances houdt diplomaten uren zoet. Zelf buig ik me vooral op de massa resoluties die besproken worden binnen de “Social, humanitarian and cultural committee” van de AV. Laat je niet misleiden door die naam; in werkelijkheid gaat de hoofdbrok van de teksten er over mensenrechten.

De laatste dagen is er wel persaandacht voor de AV : het kiest de landen die in de Veiligheidsraad mogen zetelen voor de komende paar jaar. België, Italië, Zuid-Afrika en Indonesië werden vlot verkozen maar de Zuid-Amerikaanse zetel wordt fel betwist. Protagonisten zijn Guatemala -onder de vleugels van de Westerse landen - en Venezuela, dat onder President Chavez een uitgesproken eigen koers vaart die bij Amerikanen de haren doet rijzen. Een nieuw Cuba, zeg maar. Na 30 stemrondes heeft nog steeds geen van beide de vereiste 2/3-meerderheid. Wordt vervolgd...